Πάμε λοιπόν...
η αλήθεια είναι οτι μια ψιλομπερμπονίλα την βγάζει το άρωμα του, γαρύφαλλο, πολύ γαρύφαλλο, και αρκετή κανελίτσα, και σταφίδες, και πιο πίσω κέικ φρούτων, και λίγο πιο πίσω ξύλο, φρεσκοβερνικωμένο. Έντονο, σαγηνευτικό, γλυκό και λάγνο άρωμα.
Στη γεύση είναι μαλακό, με μέτριο σώμα, αδύναμο. Ώριμα φρούτα, κάποια πολύ ανεπαίσθητα spices και μια ελαφριά πικράδα προς το τελείωμα. Μικρή επίγευση. Οι προσδοκίες που γεννήθηκαν μέσω της μύτης δεν βρήκαν τη σωστή ανταπόκριση από το στόμα.
Χαμηλοί αλκοολικοί βαθμοί σίγουρα, ούτε καν 43%. Ίσως πήγαινα σε bourbon/rye μαντεψιά αλλά δεν έχει ούτε την μπερμπονογλύκα , ούτε το grainy/spicy στοιχείο του rye η γεύση του. Βέβαια έχουν βγει τόσο και τόσα νέα και ποικίλα στην κατηγορία, που δεν θα εκπλαγώ άν όντως είναι κάτι τέτοιο. Να είναι Irish? Πιθανό κι αυτό, άλλο χάος και με τα Ιρλανδικά πλέον....
Θα βαδίσω σε γνώριμα Σκωτσέζικα μονοπάτια. Non peated φυσικά, και θα στρέψω την προσοχή μου, που αλλού; προς Speyside μεριά...
Aς πούμε κάποιο νεαρό σχετικά NAS με περίεργο finishing, χμμμμ ...ας πούμε το Glenfiddich IPA experiment