Glen Scotia-2016-Exclusive Cask-Specially selected for HMWS-54.8%

[D.M.]

    Περιμένοντας χρόνια, μήνες, ημέρες, έφτασε η στιγμή για την παρουσίαση της εορταστικής εμφιάλωσης για να τιμηθεί η μία και μοναδική HMWS.

   Cask strength, single barrel φυσικά και πρώτο γέμισμα bourbon barrel και έπειτα πρωτο σε Oloroso Hogshead. Περιορισμένη έκδοση 194 φιαλών.

Μπουκάλι: Το κλασσικό ψιλόλιγνο Glen Scotia με το υπέροχο ανάγλυφο  λογότυπο πάνω στο γυαλί. Αριστοκρατικό θα έλεγα.

Μύτη: Καλωσήρθες ωκεανέ! Μια υπέροχη θαλασσινή αύρα σε χτυπάει, όχι όμως οι βαθμοί του. Σε καμία περίπτωση δεν καταλαβαίνεις ότι πρόκειται να γευτείς κάτι που είναι 54.8 βαθμούς. Παλιό ξύλο από κρασοβάρελο, γλυκό σταφύλι και όντως ο μεγάλος πρόεδρος είχε δίκιο, cheesecake βύσσινο! Απλά εξαιρετικό άρωμα!

Στόμα: Ώπα, ώπα, φρένο ο ενθουσιασμός. Εδώ να πούμε ότι επειδή η μύτη σε προϊδεάζει για κάτι εξωπραγματικό, με την πρώτη γουλιά προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα. Δεν είναι κακό,  αλλά σίγουρα όχι όπως η μύτη. Υπέροχη αλμύρα συνδυασμένη με βανίλια και πικραμύγδαλο. Υπάρχει μια ελαφριά ξηρότητα που δεν ενοχλεί.

Επίγευση: Διαρκείας! Η γλύκα υποχωρεί και αφήνει την θέση της σε μια ελαφριά πίκρα. Η αλμύρα παραμένει κι εδώ, καταπληκτική! Έρχονται σταφίδες, πικραμύγδαλα  και κάποια βότανα, συγκεκριμένα ένα κρητικό, του οποίο την ονομασία δεν θυμάμαι (προς το παρόν).

Επίλογος: Ένα εθιστικό και γλυκόπιοτο ουίσκυ. Δεν υπάρχει περίπτωση η μύτη και η επιγευση να μην αρέσουν σε κάποιον. Δεν μπορώ να βάλω βαθμολογία γιατί δεν θα ήμουν αντικειμενικός.

    Είμαι συγκινημένος που είμαι μέλος της HMWS και είχα την ευκαιρία να έχω μια από τις πρώτες φιάλες στα χέρια μου. Πάντα τέτοια ρε παιδιά!

Σας ευχαριστώ!

*Σημείωση: Αν και στην μύτη βοηθάει, το νερό καταστρέφει κυριολεκτικά την γεύση του! Αυτό και το Glenfarclas 105 είναι τα μοναδικά cs που δεν "σηκώνουν" το νερό. Τουλάχιστον από αυτά που έχω δοκιμάσει.

 

[mallios]

Θα μου επιτρέψετε να μην γράψω tasting notes. Δικοί μου προσωπικοί λόγοι. Να ευχαριστήσω όλα τα μέλη του whiskyforum που είναι κοντά μας, στηρίζουν τις προσπάθειές μας και στην ουσία εξάντλησαν σε μία εβδομάδα αυτή την εμφιάλωση. Μέχρι να βρεθούμε από κοντά και να το δοκιμάσουμε παρέα, ας θυμηθούμε τι έχουμε κάνει, σε αυτό το Link. 

https://online.fliphtml5.com/ysqmr/tnlk/ 

 

[Islaynder]

Παίρνω τη σκυτάλη και συνεχίζω

Χρώμα: Υγρός χρυσός.

Μύτη: Η θαλασσινή υπόσταση του Ατλαντικού ωκεανού ξάπλωσε πάνω στον αγρό του Campbeltown και μπήκε όλη στο βαρελάκι μας! Χλωρά βοτάνια, φρεσκοκομμένο γρασίδι, βανίλια, παλαιωμένο κρασί, ώριμα κόκκινα φρούτα ανακατεμένα με μέλι συνθέτουν ένα άκρως μεθυστικό άρωμα.

Στόμα: Απαλό και σαγηνευτικό, η αίσθηση του να σε αγγίζει λάγνα ένα γυμνό ''μεταξένιο'' γυναικείο κορμί που με τους χυμούς του σε βυθίζει προς την ακολασία. Αισθάνεσαι κάτι ωριμότερο απ' ότι δηλώνει η ταυτότητα του, είναι πληθωρικό με έντονες αντιθέσεις γλυκού-αλμυρού αποκαλύπτοντας ξανά τα γευστικά αρώματα της μύτης. Βανίλια, μέλι, δρυς, βότανα και κάμποσα μπαχάρια στριφογυρίζουν στον ουρανίσκο σου, πηγαίνουν κάτω από τη γλώσσα σου, όλα στην προσπάθεια να κρυφτούν από το κυνήγι της αλμυρής του οντότητας. Ένα παιχνίδι που για να το βαρεθείς γεμίζεις κάμποσες φορές το ποτήρι σου.

Επίγευση: Δρύινη, γλυκιά και αλμυρή. Εθιστική που σε σπρώχνει αχόρταγα στην επόμενη γουλιά.

Επίλογος: Ένα ιδιαίτερο αλλά και καθημερινό whisky που όταν αδειάσεις το ποτήρι σου έχεις περάσει πραγματικά υπέροχα μαζί του. Υψηλή βαθμολογία και στα τρία μέρη, εμένα όμως με κέρδισε το σώμα του και γι' αυτό θα πάω στη κόλαση. Πάντα τέτοια, στην υγειά μας!!!

Υ.Γ Και αν δεν έχεις άλλη φιάλη? Ουπς...

[mallios]

[DMTK]

Είχαν μήνες να το επιχειρήσουν, αλλά αυτή η ημέρα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία γι΄ αυτούς. Πόσες ώρες είχαν περάσει υπομονετικά στην καμπίνα τους, κάνοντας σχέδια για την στιγμή που θα ξεμπαρκάρουνε και θα γυρίσουνε πίσω στην οικογένεια τους. Κατά κοινή ομολογία το ξέμπαρκο για έναν ναυτικό είναι η καλύτερη στιγμή του και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Ο Νικόλας και ο Παναγής, δύο αδέλφια, μάγειρες κι οι δύο σε εμπορικά βαπόρια από την Καλλονή της Λέσβου, δεν έβλεπαν την ώρα να ξεμπαρκάρουν, να γυρίσουν στον τόπο τους και να δουν την αγαπημένη μάνα τους, αλλά και τη ξεχωριστή σκυλίτσα τους, την Στόρμι, που τους περίμενε σαν άλλη Πηνελόπη στο πατρικό τους.

Ο καιρός εκείνη την ημέρα αν και είχε μπει για τα καλά ο χειμώνας, τους επέτρεπε να πραγματοποιήσουν το σχέδιό τους. Ο ήλιος έμοιαζε με στιλβωμένο ορειχάλκινο φωτιστικό οροφής. Έτσι αποφάσισαν να κάνουν μαζί, αυτή την περιβόητη βόλτα στην παραλία και να θυμηθούν τα ανέμελα παιδικά τους χρόνια.

Ο Νικόλας πήρε μαζί του, αυτές τις αμπούλες με τη σκόνη σπιρουλίνας που του είχε δώσει ένας μηχανικός στο πλοίο για να ενισχύσει το ανοσοποιητικό του και φύγανε αμέσως για την παραλία. Όταν έφθασαν, το θαλασσινό αεράκι και το μαζεμένο σε στοίβες χοντρό θαλασσινό αλάτι της διπλανής αλυκής, όπου οι ντόπιοι παρήγαγαν αλάτι από την εξάτμιση θαλάσσιου νερού με την επίδραση της θέρμανσης από τον ήλιο, δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα αρκετά γνώριμη σ’ αυτούς.

Αυτή όμως η ξεχωριστή μυρωδιά του ιωδίου, η εντυπωσιακή γαλάζοπράσινη θάλασσα, τα διάσπαρτα νησάκια στον ορίζοντα και τα λευκά θαλασσοπούλια, δεν άργησαν να τους φέρουν θύμησες από το παρελθόν. Ο Παναγής είχε φέρει από το σπίτι δύο κούπες με ζεστό πράσινο τσάι, το οποίο απόλαυσαν κάτω από ένα μεγάλο αλμυρίκι.

Παραδίπλα μια μεγάλη στοίβα από γκριζωπά βρεγμένα θαλασσόξυλα, τους έδινε ιδέες για μια νυχτερινή φιλική συνάντηση γύρω από μια φωτιά. Αφού μάζεψαν αρκετό φρέσκο κρίταμο από τα βράχια του κόλπου και οσφράνθηκαν ξανά όλα αυτά τα γνώριμά τους, θαλασσινά αρώματα, κίνησαν για το σπίτι, εκεί θα έκαναν το τραπέζι στους παλιούς φίλους τους που τόσο τους είχαν λείψει.

Ο Νικόλας ήταν μάγειρας που του άρεσαν οι πειραματισμοί, πιο ψαγμένος και εκκεντρικός, ενώ ο Παναγής κλασσικός και παραδοσιακός. Έτσι, το κύριο μέρος του τραπεζιού, ανέλαβε ο Νικόλας ώστε να εντυπωσιάσει τους καλεσμένους τους.

Πρώτο πιάτο, χτένια ψημμένα στα κάρβουνα με ελάχιστες σταγόνες lime. Για σαλάτα διάφορα πράσινα λαχανικά με αντζούγιες, με πούδρα παλαιωμένης Κρητικής γραβιέρας και ελάχιστη Worcestershire sauce.

Μετά αυγά αχινού που έχουν μαλακή υφή, αλλά έντονη γεύση και βαθύ ωκεάνιο άρωμα. Επίσης σε ένα εντυπωσιακό ξύλινο πλατό είχε τοποθετήσει αποξηραμένα σύκα και βερίκοκα γεμιστά με μαλακό κατσικίσιο τυρί και τυλιγμένα με προσούτο.

Αυτό όμως που ξεχώρισε ήταν η βελούδινη, μεταξένια σκούρα σάλτσα από τα υγρά που άφησε μια υπέροχη picanha που την είχε πασπαλίσει με μπόλικο χοντρό αλάτι και ψήθηκε σε χοντρό σχαροτήγανο αφήνωντας το λιπάκι της και μετά την έδεσε με ελάχιστο φρέσκο αγελαδινό βούτυρο.

Για το τέλος, σουφλέ bitter σοκολάτας με κομμάτια αλατισμένης καραμέλας, με συνοδεία ενός ιδιαίτερου λικέρ κανέλας που είχε δημιουργήσει η μητέρα τους, βράζοντας σε σιγανή φωτιά ξυλάκια κανέλας και καρφάκια γαρίφαλου. Για όποιον ήθελε, ο Παναγής έφτιαξε ελληνικό καφέ με κόκκους που καβούρδισε εκείνη τη στιγμή και καστανή ζάχαρη Demerara, που είχε φέρει ο Νικόλας από τα ταξίδια του στη Νέα Γουινέα, ένα μεγάλο σε έκταση νησί που βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό, βόρεια της Αυστραλίας.

Σε μια παρατήρηση ενός φίλου τους σχετικά με το αλάτι, ο Νικόλας είπε: «Το αλάτισμα του φαγητού είναι μια μορφή τέχνης για ένα σεφ, το σωστό αλάτι στο φαγητό μας, δεν εμποδίζει αλλά αντίθετα εμπλουτίζει, ενισχύει και αναδεικνύει τα υπόλοιπα αρώματα και γεύσεις».

Και το όμορφο αυτό τραπέζι με τους φίλους, έκλεισε με μια πρόταση του Παναγή, ο οποίος θέλοντας να πειράξει τον αγαπημένο του αδελφό είπε ότι τα εδέσματα που παρασκεύασε ήταν: «η επιτομή της umami αίσθησης!».

 

[mallios]

Εξαιρετικός @DMTK ! Εξαιρετικός! Τελικά δεν μας είπες. Σου άρεσε?

[Corry Vreckan]

9 hours ago, DMTK said:

Είχαν μήνες να το επιχειρήσουν, αλλά αυτή η ημέρα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία γι΄ αυτούς. Πόσες ώρες είχαν περάσει υπομονετικά στην καμπίνα τους, κάνοντας σχέδια για την στιγμή που θα ξεμπαρκάρουνε και θα γυρίσουνε πίσω στην οικογένεια τους. Κατά κοινή ομολογία το ξέμπαρκο για έναν ναυτικό είναι η καλύτερη στιγμή του και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Ο Νικόλας και ο Παναγής, δύο αδέλφια, μάγειρες κι οι δύο σε εμπορικά βαπόρια από την Καλλονή της Λέσβου, δεν έβλεπαν την ώρα να ξεμπαρκάρουν, να γυρίσουν στον τόπο τους και να δουν την αγαπημένη μάνα τους, αλλά και τη ξεχωριστή σκυλίτσα τους, την Στόρμι, που τους περίμενε σαν άλλη Πηνελόπη στο πατρικό τους.

Ο καιρός εκείνη την ημέρα αν και είχε μπει για τα καλά ο χειμώνας, τους επέτρεπε να πραγματοποιήσουν το σχέδιό τους. Ο ήλιος έμοιαζε με στιλβωμένο ορειχάλκινο φωτιστικό οροφής. Έτσι αποφάσισαν να κάνουν μαζί, αυτή την περιβόητη βόλτα στην παραλία και να θυμηθούν τα ανέμελα παιδικά τους χρόνια.

Ο Νικόλας πήρε μαζί του, αυτές τις αμπούλες με τη σκόνη σπιρουλίνας που του είχε δώσει ένας μηχανικός στο πλοίο για να ενισχύσει το ανοσοποιητικό του και φύγανε αμέσως για την παραλία. Όταν έφθασαν, το θαλασσινό αεράκι και το μαζεμένο σε στοίβες χοντρό θαλασσινό αλάτι της διπλανής αλυκής, όπου οι ντόπιοι παρήγαγαν αλάτι από την εξάτμιση θαλάσσιου νερού με την επίδραση της θέρμανσης από τον ήλιο, δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα αρκετά γνώριμη σ’ αυτούς.

Αυτή όμως η ξεχωριστή μυρωδιά του ιωδίου, η εντυπωσιακή γαλάζοπράσινη θάλασσα, τα διάσπαρτα νησάκια στον ορίζοντα και τα λευκά θαλασσοπούλια, δεν άργησαν να τους φέρουν θύμησες από το παρελθόν. Ο Παναγής είχε φέρει από το σπίτι δύο κούπες με ζεστό πράσινο τσάι, το οποίο απόλαυσαν κάτω από ένα μεγάλο αλμυρίκι.

Παραδίπλα μια μεγάλη στοίβα από γκριζωπά βρεγμένα θαλασσόξυλα, τους έδινε ιδέες για μια νυχτερινή φιλική συνάντηση γύρω από μια φωτιά. Αφού μάζεψαν αρκετό φρέσκο κρίταμο από τα βράχια του κόλπου και οσφράνθηκαν ξανά όλα αυτά τα γνώριμά τους, θαλασσινά αρώματα, κίνησαν για το σπίτι, εκεί θα έκαναν το τραπέζι στους παλιούς φίλους τους που τόσο τους είχαν λείψει.

Ο Νικόλας ήταν μάγειρας που του άρεσαν οι πειραματισμοί, πιο ψαγμένος και εκκεντρικός, ενώ ο Παναγής κλασσικός και παραδοσιακός. Έτσι, το κύριο μέρος του τραπεζιού, ανέλαβε ο Νικόλας ώστε να εντυπωσιάσει τους καλεσμένους τους.

Πρώτο πιάτο, χτένια ψημμένα στα κάρβουνα με ελάχιστες σταγόνες lime. Για σαλάτα διάφορα πράσινα λαχανικά με αντζούγιες, με πούδρα παλαιωμένης Κρητικής γραβιέρας και ελάχιστη Worcestershire sauce.

Μετά αυγά αχινού που έχουν μαλακή υφή, αλλά έντονη γεύση και βαθύ ωκεάνιο άρωμα. Επίσης σε ένα εντυπωσιακό ξύλινο πλατό είχε τοποθετήσει αποξηραμένα σύκα και βερίκοκα γεμιστά με μαλακό κατσικίσιο τυρί και τυλιγμένα με προσούτο.

Αυτό όμως που ξεχώρισε ήταν η βελούδινη, μεταξένια σκούρα σάλτσα από τα υγρά που άφησε μια υπέροχη picanha που την είχε πασπαλίσει με μπόλικο χοντρό αλάτι και ψήθηκε σε χοντρό σχαροτήγανο αφήνωντας το λιπάκι της και μετά την έδεσε με ελάχιστο φρέσκο αγελαδινό βούτυρο.

Για το τέλος, σουφλέ bitter σοκολάτας με κομμάτια αλατισμένης καραμέλας, με συνοδεία ενός ιδιαίτερου λικέρ κανέλας που είχε δημιουργήσει η μητέρα τους, βράζοντας σε σιγανή φωτιά ξυλάκια κανέλας και καρφάκια γαρίφαλου. Για όποιον ήθελε, ο Παναγής έφτιαξε ελληνικό καφέ με κόκκους που καβούρδισε εκείνη τη στιγμή και καστανή ζάχαρη Demerara, που είχε φέρει ο Νικόλας από τα ταξίδια του στη Νέα Γουινέα, ένα μεγάλο σε έκταση νησί που βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό, βόρεια της Αυστραλίας.

Σε μια παρατήρηση ενός φίλου τους σχετικά με το αλάτι, ο Νικόλας είπε: «Το αλάτισμα του φαγητού είναι μια μορφή τέχνης για ένα σεφ, το σωστό αλάτι στο φαγητό μας, δεν εμποδίζει αλλά αντίθετα εμπλουτίζει, ενισχύει και αναδεικνύει τα υπόλοιπα αρώματα και γεύσεις».

Και το όμορφο αυτό τραπέζι με τους φίλους, έκλεισε με μια πρόταση του Παναγή, ο οποίος θέλοντας να πειράξει τον αγαπημένο του αδελφό είπε ότι τα εδέσματα που παρασκεύασε ήταν: «η επιτομή της umami αίσθησης!».

[thanasist]

21 hours ago, DMTK said:

Είχαν μήνες να το επιχειρήσουν, αλλά αυτή η ημέρα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία γι΄ αυτούς. Πόσες ώρες είχαν περάσει υπομονετικά στην καμπίνα τους, κάνοντας σχέδια για την στιγμή που θα ξεμπαρκάρουνε και θα γυρίσουνε πίσω στην οικογένεια τους. Κατά κοινή ομολογία το ξέμπαρκο για έναν ναυτικό είναι η καλύτερη στιγμή του και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Ο Νικόλας και ο Παναγής, δύο αδέλφια, μάγειρες κι οι δύο σε εμπορικά βαπόρια από την Καλλονή της Λέσβου, δεν έβλεπαν την ώρα να ξεμπαρκάρουν, να γυρίσουν στον τόπο τους και να δουν την αγαπημένη μάνα τους, αλλά και τη ξεχωριστή σκυλίτσα τους, την Στόρμι, που τους περίμενε σαν άλλη Πηνελόπη στο πατρικό τους.

Ο καιρός εκείνη την ημέρα αν και είχε μπει για τα καλά ο χειμώνας, τους επέτρεπε να πραγματοποιήσουν το σχέδιό τους. Ο ήλιος έμοιαζε με στιλβωμένο ορειχάλκινο φωτιστικό οροφής. Έτσι αποφάσισαν να κάνουν μαζί, αυτή την περιβόητη βόλτα στην παραλία και να θυμηθούν τα ανέμελα παιδικά τους χρόνια.

Ο Νικόλας πήρε μαζί του, αυτές τις αμπούλες με τη σκόνη σπιρουλίνας που του είχε δώσει ένας μηχανικός στο πλοίο για να ενισχύσει το ανοσοποιητικό του και φύγανε αμέσως για την παραλία. Όταν έφθασαν, το θαλασσινό αεράκι και το μαζεμένο σε στοίβες χοντρό θαλασσινό αλάτι της διπλανής αλυκής, όπου οι ντόπιοι παρήγαγαν αλάτι από την εξάτμιση θαλάσσιου νερού με την επίδραση της θέρμανσης από τον ήλιο, δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα αρκετά γνώριμη σ’ αυτούς.

Αυτή όμως η ξεχωριστή μυρωδιά του ιωδίου, η εντυπωσιακή γαλάζοπράσινη θάλασσα, τα διάσπαρτα νησάκια στον ορίζοντα και τα λευκά θαλασσοπούλια, δεν άργησαν να τους φέρουν θύμησες από το παρελθόν. Ο Παναγής είχε φέρει από το σπίτι δύο κούπες με ζεστό πράσινο τσάι, το οποίο απόλαυσαν κάτω από ένα μεγάλο αλμυρίκι.

Παραδίπλα μια μεγάλη στοίβα από γκριζωπά βρεγμένα θαλασσόξυλα, τους έδινε ιδέες για μια νυχτερινή φιλική συνάντηση γύρω από μια φωτιά. Αφού μάζεψαν αρκετό φρέσκο κρίταμο από τα βράχια του κόλπου και οσφράνθηκαν ξανά όλα αυτά τα γνώριμά τους, θαλασσινά αρώματα, κίνησαν για το σπίτι, εκεί θα έκαναν το τραπέζι στους παλιούς φίλους τους που τόσο τους είχαν λείψει.

Ο Νικόλας ήταν μάγειρας που του άρεσαν οι πειραματισμοί, πιο ψαγμένος και εκκεντρικός, ενώ ο Παναγής κλασσικός και παραδοσιακός. Έτσι, το κύριο μέρος του τραπεζιού, ανέλαβε ο Νικόλας ώστε να εντυπωσιάσει τους καλεσμένους τους.

Πρώτο πιάτο, χτένια ψημμένα στα κάρβουνα με ελάχιστες σταγόνες lime. Για σαλάτα διάφορα πράσινα λαχανικά με αντζούγιες, με πούδρα παλαιωμένης Κρητικής γραβιέρας και ελάχιστη Worcestershire sauce.

Μετά αυγά αχινού που έχουν μαλακή υφή, αλλά έντονη γεύση και βαθύ ωκεάνιο άρωμα. Επίσης σε ένα εντυπωσιακό ξύλινο πλατό είχε τοποθετήσει αποξηραμένα σύκα και βερίκοκα γεμιστά με μαλακό κατσικίσιο τυρί και τυλιγμένα με προσούτο.

Αυτό όμως που ξεχώρισε ήταν η βελούδινη, μεταξένια σκούρα σάλτσα από τα υγρά που άφησε μια υπέροχη picanha που την είχε πασπαλίσει με μπόλικο χοντρό αλάτι και ψήθηκε σε χοντρό σχαροτήγανο αφήνωντας το λιπάκι της και μετά την έδεσε με ελάχιστο φρέσκο αγελαδινό βούτυρο.

Για το τέλος, σουφλέ bitter σοκολάτας με κομμάτια αλατισμένης καραμέλας, με συνοδεία ενός ιδιαίτερου λικέρ κανέλας που είχε δημιουργήσει η μητέρα τους, βράζοντας σε σιγανή φωτιά ξυλάκια κανέλας και καρφάκια γαρίφαλου. Για όποιον ήθελε, ο Παναγής έφτιαξε ελληνικό καφέ με κόκκους που καβούρδισε εκείνη τη στιγμή και καστανή ζάχαρη Demerara, που είχε φέρει ο Νικόλας από τα ταξίδια του στη Νέα Γουινέα, ένα μεγάλο σε έκταση νησί που βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό, βόρεια της Αυστραλίας.

Σε μια παρατήρηση ενός φίλου τους σχετικά με το αλάτι, ο Νικόλας είπε: «Το αλάτισμα του φαγητού είναι μια μορφή τέχνης για ένα σεφ, το σωστό αλάτι στο φαγητό μας, δεν εμποδίζει αλλά αντίθετα εμπλουτίζει, ενισχύει και αναδεικνύει τα υπόλοιπα αρώματα και γεύσεις».

Και το όμορφο αυτό τραπέζι με τους φίλους, έκλεισε με μια πρόταση του Παναγή, ο οποίος θέλοντας να πειράξει τον αγαπημένο του αδελφό είπε ότι τα εδέσματα που παρασκεύασε ήταν: «η επιτομή της umami αίσθησης!».

 

Τελικά.... έφαγαν;;;

Αν έφαγαν, είναι καλά στην υγεία τους σήμερα μετά από αυτά; Ανησυχώ!

Με τι ποτό συνόδευσαν το κάθε πιάτο;

Δένει το ζουμί με βούτυρο;

Για τη φωτιά που άναψαν τήρησαν τα μέτρα πυροπροστασίας; Ήταν εντός ή εκτός αντιπυρικής περιόδου; ο @gtril που ήταν εκείνη την ώρα; 

[mallios]

Και για όσους δεν πρόλαβαν να διαβάσουν μοντίφικα, αυτό μόνο, τίποτα άλλο. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις! @DMTK

[Celtic]

@DMTK Πράσινα λαχανικά με αντζούγιες;;;;; Να πεις του Παναγή και του Νικόλα να τα βγάλουν αυτά από το μενού.....Και τελικά το ουίσκυ το ήπιανε; Μετά από όλα αυτά;.... Νταξει, αυτοί το pairing το πήγανε σε άλλο επίπεδο....

[DMTK]

Σταματήστε να σπαμάρετε ρε, ούτε φωτιά έβαλαν στην παραλία, ούτε ουίσκι ήπιαν, ούτε έπιναν κάτι με το φαγητό τους. Ο Παναγής και ο Νικόλας μόνο εκλεκτό ουζάκι έπιναν όταν έβγαιναν τσάρκα στα καφενεία της Καλλονής. 

Υπάρχει σενάριο κύριοι, δεν είμεθα τυχαίοι...

[thanasist]

42 minutes ago, DMTK said:

Σταματήστε να σπαμάρετε ρε, ούτε φωτιά έβαλαν στην παραλία, ούτε ουίσκι ήπιαν, ούτε έπιναν κάτι με το φαγητό τους. Ο Παναγής και ο Νικόλας μόνο εκλεκτό ουζάκι έπιναν όταν έβγαιναν τσάρκα στα καφενεία της Καλλονής. 

Υπάρχει σενάριο κύριοι, δεν είμεθα τυχαίοι...

Δηλαδή όλη αυτή την ιστορία την έγραψες να διαφημίσεις το Πιτσιλαδι?

[Nicolas]

14 hours ago, DMTK said:

Σταματήστε να σπαμάρετε ρε, ούτε φωτιά έβαλαν στην παραλία, ούτε ουίσκι ήπιαν, ούτε έπιναν κάτι με το φαγητό τους. Ο Παναγής και ο Νικόλας μόνο εκλεκτό ουζάκι έπιναν όταν έβγαιναν τσάρκα στα καφενεία της Καλλονής. 

Υπάρχει σενάριο κύριοι, δεν είμεθα τυχαίοι...

Έτσι είναι όπως τα λέει. Με τον Παναγή μόνο ούζο πίνουμε 😀